🎭 Το Αγκάθινο Όνειρο — Μια Τριλογία για την Αγάπη, την Τιμωρία και τη Σιωπή

 Η εικόνα παράχθηκε μέσω εργαλείου τεχνητής νοημοσύνης

Εισαγωγή

Το «Αγκάθινο Όνειρο» είναι μια μικρή θεατρική τριλογία, ένα πυκνό ποιητικό αφήγημα για την αγάπη, την πτώση και τη σιωπή.
Αποτελεί — θα έλεγε κανείς — σμίκρυνση ενός ευρύτερου έργου σε τριλογική φόρμα, που εξελίσσεται παράλληλα μέσα μου:
μια ποιητική σύνθεση μεγαλύτερης έκτασης, με μύθους και χαρακτήρες που διαπλέκονται στον χρόνο και την ψυχή.

Οι επιρροές είναι σαφείς, ίσως και αναπόφευκτες:
μυθικές μορφές όπως ο Κένταυρος (ως αρχέτυπο του διχασμένου εαυτού), η Περσεφόνη (της μετάβασης και της απώλειας),
ο Ερμής Ψυχοπομπός (ο παρατηρητής των περασμάτων).
Και φυσικά, η αρχαία τραγωδία: με τη μοίρα, την ενοχή, την παθητική συνενοχή, τη μετάνοια — όχι ως λύση, αλλά ως βαρύτητα.

Κάθε μέρος της τριλογίας λειτουργεί ως καθρέφτης του άλλου:

• Ο Μισός Άνθρωπος βιώνει την πτώση και την αυτοκαταστροφή.

• Η Μακρυμαλλούσα ενσαρκώνει την υπέρβαση μέσω της μη εκδίκησης.

• Ο Παρατηρητής σηκώνει το βάρος εκείνου που ήξερε και δεν παρενέβη.

Δεν είναι παραβολή, ούτε διδασκαλία. Είναι μια αποτύπωση σιωπών.

 

Σε τούτη την ιστορία δεν υπάρχουν καθαρές απαντήσεις.
Υπάρχουν εκείνοι που αγάπησαν, εκείνοι που πρόδωσαν,
κι εκείνοι που απλώς είδαν — και δεν μίλησαν.

Η Αγάπη, όταν πληγωθεί, δεν σβήνει.
Μεταμορφώνεται: σε Θύτη, σε Θύμα, σε Μάρτυρα.

 

ΜΕΡΟΣ Α'

🐴 Μισός Άνθρωπος, Μισό Ζώο

Ποια είσαι, εσύ;
Τι θες;
Ποια ψυχική αναλγησία σε φέρνει τούτο το βράδυ εδώ;

Μη με κοιτάς! Δεν θέλω να με κοιτάς!
Δεν είμαι αυτό που νομίζεις.
Ούτε θεός, ούτε αγγελιοφόρος, ούτε ξωτικό.

Είμαι καταραμένος — μισός άνθρωπος, μισό ζώο,
άτιμος κατακτητής μιας χαμένης αγάπης, ενός σκοτωμένου ονείρου.

Βλέπεις τα πόδια μου;
Παλεύουν να ξεφύγουν απ' τον βάλτο που με κρατά,
αλλά το λασπόνερο τραβά ασφυκτικά, χωρίς έλεος.
 κι εγώ μένω εδώ — αιχμάλωτος της ίδιας μου της αλήθειας.

Τράφηκα με την Αγάπη, την γεύτηκα, την έφτυσα.
Την σκότωσα — και τώρα αιώνια την αναζητώ.

Είμαι ζωντανός θάνατος.
Ένας καταραμένος που παλεύει με το φάντασμα της δικής του ψυχής.

 

ΜΕΡΟΣ Β'

🕊 Η Μακρυμαλλούσα — Η Αθώα

Δεν σε ρώτησα ποιος είσαι.
Σε ξέρω καλύτερα κι από τον ίδιο σου τον εαυτό.

Εγώ είμαι η Μακρυμαλλούσα.
Η νεράιδα με τα χρυσά μαλλιά.
Η γυναίκα που αγάπησε, προδόθηκε, και δεν εκδικήθηκε.

Τα μαλλιά μου γέμισαν κόκκινο χώμα.
Τα στόλισαν λευκά άνθη.

Δεν κράτησα μίσος.
Δεν σκότωσα.
Μόνο απομακρύνθηκα.

Γιατί η ελευθερία μου είναι το άπειρο —
κι αυτό είναι που για σένα έγινε φυλακή.

Σε κοιτάζω — και δεν νιώθω τίποτα.
Η εμπιστοσύνη κάηκε. Η ελπίδα δεν φύτρωσε.
Εκεί που πάω εγώ, έχει ανεμώνες.
Εσύ κρατάς μια καρδιά που δεν σου ανήκει.

Εγώ είμαι η αθώα.
Εκείνη που ποτέ δεν θα σκοτώσει.
Κι αν φύγω, θα πάρω μαζί μου το φως που δεν άντεξες να κρατήσεις.

 

ΜΕΡΟΣ Γ'

👁 Ο Τρίτος Σκιερός — Ο Παρατηρητής (Ο Ένοχος της Σιωπής)

Δεν ήμουν πρωταγωνιστής.
Ήμουν το βλέμμα.

Βλέπω τον Μισό να καταρρέει μέσα στη λάσπη,
και τη Μακρυμαλλούσα να στέκεται μακριά,
καθαρή σαν φως.

Ήμουν εκεί όταν άρχισε να αλλάζει.
Όταν η Αγάπη στο βλέμμα του έγινε ιδιοκτησία.
Όταν το χάδι του έγινε έλεγχος,
και το φιλί του — σφράγισμα.

Τη στιγμή που εκείνη σιώπησε, εγώ το άκουσα.
Και τη στιγμή που εκείνος την έσπασε, εγώ το είδα.

Θα μπορούσα να είχα μιλήσει.
Να είχα πει την αλήθεια.
Να είχα σηκώσει φωνή ή χέρι.
Δεν το έκανα.

Δεν έσωσα. Δεν εμπόδισα.
Είμαι ο σιωπηλός μάρτυρας.
Ο τρίτος σκιερός που θυμάται.
Που νιώθει, που ήξερε — αλλά έμεινε σκιώδης.

Κουβαλώ το βάρος της μη-πράξης,
κι αυτό είναι χειρότερο απ’ την ήττα.

Αν εγώ είχα σταθεί ανάμεσά τους,
Ίσως τίποτα να μην είχε χαθεί.
Ίσως εκείνη να μην έφευγε.
Ίσως εκείνος να μην γινόταν τέρας.

Μα δεν το έκανα.
Κι αυτό θα θυμάμαι.

 

🔚 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Δεν είναι όλοι ένοχοι με το ίδιο αίμα στα χέρια.

Υπάρχει εκείνος που σκότωσε,
εκείνη που αγαπήθηκε και έφυγε,
κι εκείνος που είδε — αλλά δεν παρενέβη.

Ο Μισός Άνθρωπος διάλεξε το Θηρίο.
Η Μακρυμαλλούσα διάλεξε το Φως.
Κι εγώ διάλεξα... να μη διαλέξω.

Η Αγάπη, όταν πληγωθεί,
δεν εκδικείται πάντα.
Συχνά, αποσύρεται.

Κι όταν αποσυρθεί,
αφήνει πίσω της κάτι βαρύτερο απ' την οργή:
την ενοχή εκείνου που δεν μίλησε όταν έπρεπε.

Εκείνος τιμωρήθηκε.
Εκείνη απελευθερώθηκε.
Εγώ, θυμάμαι —
και θυμάμαι επειδή δεν έσωσα.

 

---

📖 Εκφραστικέ μου φίλε, αν αυτό το μικρό απόσπασμα σου μίλησε — άφησε ένα σχόλιο, μια σκέψη, ή απλώς… τη σιωπή σου.
Ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται κι η δική σου θέση σε τούτη την τριλογία.