Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΝΝΕΦΑ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΙΑ




Έμεινε εκεί, ακούνητος, ασάλευτος, σε ένα σοκάκι να τη χαζεύει μαγεμένος!
Στεκόταν εκεί, ψηλή, αδύνατη, με λίγο χλωμή επιδερμίδα και μαύρα, λίγο πιο πάνω από τους ώμους, ολόισια, γυαλιστερά μαλλιά. Το κούρεμα των μαλλιών της ήταν ασύμμετρο, τριγωνικό, πίσω ήταν πιο κοντά και μπροστά μάκραιναν με έμφαση στις μύτες, ενώ πυκνές, μαύρες, καλοχτενισμένες αφέλειες κοσμούσαν το όμορφο πρόσωπό της.
Τα μάτια ήταν είναι σκιστά. Αδιαμφισβήτητα ηταν τουρίστρια. Το προμήνυαν τα χαρακτηριστικά αλλά και το ντύσιμό της.
Φορούσε ένα ψηλόμεσο, λευκό, λινό παντελόνι, μια φαρδιά πουκαμίσα αμάνικι σε απαλό τόνο του εκρού, λευκά σανδάλια και ένα ψάθινο καπέλο.
Βρισκόταν στην είσοδο ενός μικρού μαγαζιού με τουριστικά είδη και κοιτούσε μαζί με τρεις φίλες της τα καρτ ποσταλ και τα μαγνητάκια που υπήρχαν στοιβαγμένα σε μια ειδική εσοχή του καταστήματος.

Προσπάθησε να θυμηθεί τι συλλογιζόταν πριν τη δει και δε μπορούσε!
«Ω! Μπορεί να συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό;» αναρωτήθηκε.
«Πώς μπορεί να σταμάτησε το μυαλό μου;», συνέχισε.
«Μα δε σταμάτησε, αφού αυτή τη στιγμή μου μιλάω με τις σκέψεις του μυαλού μου», συλλογίστηκε.
Και ξαφνικά, τα βλέμματά τους έσμιξαν.
Ήταν πραγματικότητα. Τον κοιτούσε κι εκείνη.
Για μια στιγμή..
«Γαμώτο, μια στιγμή. Ήταν μόνο για μια στιγμή. Δε με πρόσεξε; Μήπως δε με πρόσεξε; Δε μπορεί, είδα τα μάτια μου στα μάτια της! Μήπως έκανα λάθος; Εμένα δεν κοίταξε κι εκείνη; Εμένα κοίταξε!», μίλησε για άλλη μια φορά στον εαυτό του με τις σκέψεις του.
Και τότε του χαμογέλασε…
Έτσι, ένα μικρό, φευγαλέο χαμόγελο…. Ένα «δώρο», του χαρίστηκε.
Εκείνος, δίχως να το καταλάβει είχε φέρει ήδη τη φωτογραφική μηχανή στο πρόσωπό του, εστίασε στο φακό, έκανε το απαραίτητο ζουμάρισμα και το πρώτο «κλικ» ακούστηκε.
Πολλά διαδοχικά «κλικ» έκαναν αισθητή τη παρουσία τους στο χώρο.
Ούτε που κατάλαβε πόσες φορές την είχε φωτογραφίσει. Την είχε αποθανατίσει σχεδόν σε όλες τις κινήσεις της διαδοχικά.
Και ξαφνικά τον αντιλήφθηκε. Αντιλήφθηκε πως τη φωτογραφίζει.
Κανονικά, εκείνη θα έπρεπε να πειραχθεί και εκείνος θα έπρεπε να σταματήσει, όμως τα «πρέπει» δε χωρούσαν πλέον ανάμεσά τους.
Ξάφνου τον κοίταξε ερευνητικά, έγειρε δειλά το κεφάλι της προς τα δεξιά σα να προσπαθούσε να τον κατανοήσει και ξαφνικά του χάρισε το καλύτερό της χαμόγελο!
«Όμορφη οδοντοστοιχία», σκέφτηκε τη στιγμή που τα «κλικ» συνεχίζονταν.
Εκείνη έβγαλε το καπέλο της και κάνοντας διαφορές γκριμάτσες έγινε το μοντέλο του, το αντικείμενο των φωτογραφιών του, μόνο που αυτή τη φορά ήταν εις γνώσιν της.
Οι τρεις φίλες της μιλούσαν συνωμοτικά και μισογελούσαν μέχρι που η μια από αυτές κοίταξε το Χριστόφορο κουρασμένα και θυμωμένα συνάμα. Κάνοντας ένα βήμα μπροστά, έπιασε τη φίλη της από το μπράτσο και την οδήγησε προς το μέρος των άλλων κοριτσιών.
Ο Χριστόφορος έμεινε να κοιτά αποσβολωμένος τις πλάτες των κοριτσιών και διέκρινε μια ένταση ανάμεσά τους. Δεν ήταν ακριβώς ένταση αλλά οι κινήσεις των χεριών τους έδειχναν πως αυτό για το οποίο μιλούσαν ήταν κάτι σοβαρό.
«Θα την επιπλήττουν για τις πόζες», σκέφτηκε και μόλις έκανε ένα βήμα προς το μέρος τους, εκείνες, έφυγαν βιαστικά.
Έκανε να τις πλησιάσει αλλά κάτι τον σταμάτησε. Τι είχε άλλωστε να τους πει;
Σε εκείνες δεν είχε να πει κάτι, σε εκείνη όμως είχε… αλλά εκείνη είχε ήδη εξαφανιστεί.
Σα να συννέφιασε αισθάνθηκε, μα με λύπη διαπίστωσε πως ο ήλιος έλαμπε ακόμη στον ουρανό.
Είχε συννεφιάσει όμως στη ψυχή του….

~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών
(απόσπασμα)


#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Σχόλια

  1. Πολύ όμορφο απόσπασμα Κική μου από την αγαπημένη σου δουλειά.
    όμορφη σκηνή, εκφραστική, γεμάτη συναισθήματα.
    Την θυμήθηκα μια ακόμα φορά.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...