Μια παύση να ακουμπήσω το χέρι στον τοίχο…!
50….
55….
60….
Μια παύση για να θυμηθώ σε ποιόν δικό μου «δρόμο» ανήκω...!
65….
70….
75….
Μια παύση για να ανασάνω επειδή κουράστηκα ή έχω κουραστεί από ώρα…!
80….
85….
90….
95….
Μια παύση επειδή ο χρόνος πίσω μου σβήνει…!
Και
100….
Μόλις συνειδητοποίησα ότι το παιχνίδι της αναζήτησης έχει αρχίσει εδώ και ώρα!
Ανοίγω τα μάτια μου γοργά και ψάχνω τριγύρω να βρω τους συμπαίχτες μου, έχοντας την ανάγκη να τους κερδίσω.
Θέλω να τρέξω να τους βρω, να ανακαλύψω και να τους βγάλω από τις προσωπικές τους κρυψώνες, μα ξέρω πως ο αντίπαλος θα εχει πάντα στην «τσέπη» το δικαίωμα για το εισιτήριο της φτου ξελευθερίας, που τη συγκεκριμένη στιγμή δε θέλω να ακούσω γιατί, ναι, ομολογώ θέλω να κερδίσω το παιχνίδι, για να βρεθώ σύντομα στη θέση του άλλου παίχτη.
Τι σημασία έχει πόσους παίχτες θα καταφέρω να βρω, αφού όλοι συμπαίχτες είμαστε στο ίδιο το παιχνίδι; Τι σημασία έχει από ποια σκοπιά φυλάς της ελευθερίας το ξεκάθαρο θησαυρό, όταν στη μάχη αυτή θα ριχτώ με την εκάστοτε θέση μου και εγώ, στην πορεία της στιγμής, που χίλιες φορές βαφτίζαμε ερήμην.
Πόσους θα ανακαλύψω, πόσοι με ανακαλύψανε, πόσους θα ελευθερώσω, πόσοι θα με ελευθερώσουνε, τι σημασία έχει; Αφού μαζί θα είμαστε, μαζί θα συζητάμε, μαζί θα τσακωνόμαστε και μαζί θα επιστρέφουμε καταϊδρωμένοι και καταλερωμένοι το βράδυ σπίτι;
Ο καθένας μόνος μπορεί να δεχτεί μια ποινή ή μία τιμωρία, που θα του επιβληθεί στο σπίτι, μα πάλι αύριο μεθαύριο όλοι μαζί θα είμαστε, να μοιραστούμε τη στιγμή, που λίγοι μπορούν να καταλάβουν δίχως να χρειαστεί να κοιτάξουνε στο βάθος. Στο βάθος μιας σκιάς, που βαφτίζει τον κόσμο με παιχνίδι, μα ξεχνάει πως ακολουθεί με τον τρόπο της τα άυλα σώματα πολλών ανθρώπων.
Σήμερα παίξαμε κρυφτό!
Κρύφτηκα στο εσωτερικό μου!
Ελευθέρωσα μια σκέψη, μια στιγμή!
Μου αρκεί που αναπολώ ακόμα!
Δεν ευγνωμονώ απλώς, είμαι μέλος της εκάστοτε προσωπικής μας ευλογίας.
Μοιράζομαι, δέχομαι, κατανοώ!
Κρύβομαι, μα έχω το δικαίωμα να ελευθερώσω, να ελευθερωθώ, να κρύψω ή να φανερωθώ και να ζητήσω άλλον έναν γύρο ακόμα.
Κι ας είναι ο τελευταίος.
Κι ας μεγαλώσω. Δε φοβάμαι πια!
Δεν ντρέπομαι να νιώσω παιδί, ντρέπομαι που οι άλλοι ξέχασαν πως είναι.
~~Tο Κρυφτό - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
(απόσπασμα)
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
50….
55….
60….
Μια παύση για να θυμηθώ σε ποιόν δικό μου «δρόμο» ανήκω...!
65….
70….
75….
Μια παύση για να ανασάνω επειδή κουράστηκα ή έχω κουραστεί από ώρα…!
80….
85….
90….
95….
Μια παύση επειδή ο χρόνος πίσω μου σβήνει…!
Και
100….
Μόλις συνειδητοποίησα ότι το παιχνίδι της αναζήτησης έχει αρχίσει εδώ και ώρα!
Ανοίγω τα μάτια μου γοργά και ψάχνω τριγύρω να βρω τους συμπαίχτες μου, έχοντας την ανάγκη να τους κερδίσω.
Θέλω να τρέξω να τους βρω, να ανακαλύψω και να τους βγάλω από τις προσωπικές τους κρυψώνες, μα ξέρω πως ο αντίπαλος θα εχει πάντα στην «τσέπη» το δικαίωμα για το εισιτήριο της φτου ξελευθερίας, που τη συγκεκριμένη στιγμή δε θέλω να ακούσω γιατί, ναι, ομολογώ θέλω να κερδίσω το παιχνίδι, για να βρεθώ σύντομα στη θέση του άλλου παίχτη.
Τι σημασία έχει πόσους παίχτες θα καταφέρω να βρω, αφού όλοι συμπαίχτες είμαστε στο ίδιο το παιχνίδι; Τι σημασία έχει από ποια σκοπιά φυλάς της ελευθερίας το ξεκάθαρο θησαυρό, όταν στη μάχη αυτή θα ριχτώ με την εκάστοτε θέση μου και εγώ, στην πορεία της στιγμής, που χίλιες φορές βαφτίζαμε ερήμην.
Πόσους θα ανακαλύψω, πόσοι με ανακαλύψανε, πόσους θα ελευθερώσω, πόσοι θα με ελευθερώσουνε, τι σημασία έχει; Αφού μαζί θα είμαστε, μαζί θα συζητάμε, μαζί θα τσακωνόμαστε και μαζί θα επιστρέφουμε καταϊδρωμένοι και καταλερωμένοι το βράδυ σπίτι;
Ο καθένας μόνος μπορεί να δεχτεί μια ποινή ή μία τιμωρία, που θα του επιβληθεί στο σπίτι, μα πάλι αύριο μεθαύριο όλοι μαζί θα είμαστε, να μοιραστούμε τη στιγμή, που λίγοι μπορούν να καταλάβουν δίχως να χρειαστεί να κοιτάξουνε στο βάθος. Στο βάθος μιας σκιάς, που βαφτίζει τον κόσμο με παιχνίδι, μα ξεχνάει πως ακολουθεί με τον τρόπο της τα άυλα σώματα πολλών ανθρώπων.
Σήμερα παίξαμε κρυφτό!
Κρύφτηκα στο εσωτερικό μου!
Ελευθέρωσα μια σκέψη, μια στιγμή!
Μου αρκεί που αναπολώ ακόμα!
Δεν ευγνωμονώ απλώς, είμαι μέλος της εκάστοτε προσωπικής μας ευλογίας.
Μοιράζομαι, δέχομαι, κατανοώ!
Κρύβομαι, μα έχω το δικαίωμα να ελευθερώσω, να ελευθερωθώ, να κρύψω ή να φανερωθώ και να ζητήσω άλλον έναν γύρο ακόμα.
Κι ας είναι ο τελευταίος.
Κι ας μεγαλώσω. Δε φοβάμαι πια!
Δεν ντρέπομαι να νιώσω παιδί, ντρέπομαι που οι άλλοι ξέχασαν πως είναι.
~~Tο Κρυφτό - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
(απόσπασμα)
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ