ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΑ - ΚΙΚΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

«Όλα είναι μαύρα. Ο τοίχος είναι μαύρος, το παράθυρο είναι μαύρο, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι μαύρο, ο κόσμος έξω είναι μαύρος, τίποτα δεν έχει χρώμα και τίποτα δεν θα είναι αληθινό. Ζω σε έναν ψεύτικο, μάταιο κόσμο που τρίζει το έδαφος και όπου να ’ναι θα ανοίξει η γη και θα καταστραφώ»

Ένα επαναλαμβανόμενο κείμενο, να «στολίζει» τις μισές σελίδες ενός μπλε, σχολικού τετραδίου.

Σε ένα μικρό, εφηβικό, αντρικό δωμάτιο, ένας νέος, με αναστατωμένα καστανά μαλλιά, αδύνατος, με την πλάτη στραμμένη στον κόσμο, να μη φαίνεται το πρόσωπό του μα να μπορείς να διακρίνεις πόσο αποστεωμένο είναι, γυρτός επάνω στο γραφείο, να γράφει μανιωδώς με το αριστερό του χέρι και με το δεξί, να ξύνει επιθετικά το γόνατό του.

Μοιάζει να αναζητεί απάντηση, σε χιλιοειπωμένες ερωτήσεις, που το μυαλό, του επιβάλλει.

Ένας ήχος πόρτας ακούγεται και από καποια άψυχα βήματα καταλαβαίνει πως στον χώρο, εισήλθε άνθρωπος. Ένα ακαταλαβίστικο μουρμουρητό μαρτυρά πως πρόκειται για γυναίκα.

Χωρίς να γυρίσει το πρόσωπό του, κάθεται λίγα λεπτά ακούνητος, σα να περιμένει κάποια ερώτηση ή κάτι ,να ακούσει από αυτή την γυναίκα. Σε αντίθεση με αυτό που περιμένει, ένας δίσκος με φαγητό σχεδόν πετιέται δίπλα του, κάτι πνιγμένες βρισιές συνοδεύουν αυτή την κίνηση και μέσα σε λίγα λεπτά, ένας δυνατός κρότος μαρτυρά πως η πόρτα έκλεισε. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ήχος από παγάκια και μπουκάλια ποτού, ακούγονται από το διπλανό δώματα. Ξαφνικά, ακούγονται ήχοι απαίσιοι για αυτόν, από ένα ραδιόφωνο και ο νεαρός, λες και ξύπνησε από έναν στιγμιαίο λήθαργο, επαναφέρει τις αισθήσεις του στην πραγματικότητα.

Γέρνει εμπρός και το πρόσωπο του είναι λευκό και τρομαγμένο. Τα μάτια του, διάπλατα, να μαρτυρούν ενοχή. Χαμένος, κοιτάζει εμπρός και σαν να θαμπώθηκε από κάποιο αδιόρατο φως, γέρνει προς το γραφείο και χώνεται στις σελίδες του.

Γράφει, γράφει, γράφει, σα να κρέμεται η ζωή του, γράφει.

Στο δίπλα δωμάτιο, ένα λευκό, γυναικείο, χέρι τοποθετεί ένα cd μέσα σε ένα μαύρο λαπτοπ. Από τα γόνατά της, καταλαβαίνουμε πως κάθεται οκλαδόν επάνω στο κρεβάτι, κρατάει αγκαλιά το λαπτοπ, ακούγονται οι στροφές από το cd και ξαφνικά στην οθόνη εμφανίζεται ένας νεαρός, με μακριά, μαύρα. σγουρά μαλλιά, ιδρωμένος και δείχνει αρκετά συγχυσμένος. Πριν προλάβει να την κοιτάξει κατάματα, μονολογεί:

«Όλα είναι μαύρα. Ο τοίχος είναι μαύρος, το παράθυρο είναι μαύρο, το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι μαύρο, ο κόσμος έξω είναι μαύρος, τίποτα δεν έχει χρώμα και τίποτα δεν θα είναι αληθινό. Ζω σε έναν ψεύτικο, μάταιο κόσμο που τρίζει το έδαφος και όπου να ’ναι θα ανοίξει η γη και θα καταστραφώ»

Η κοπέλα, σχεδόν υπνωτισμένη, επαναλαμβάνει τα όσα άκουσε.

Διάφοροι ήχοι ανθρώπινων φωνών, λες και προσεύχονται, στην ίδια συχνότητα, επαναλαμβάνουν τα λόγια.

Ένα σπίτι με λευκά παράθυρα κλείνει το πλάνο και ψίθυροι ανθρώπων, μαρτυρούν προσηλυτισμό.

______

Ο τίτλος του είναι: Όλα είναι μαύρα

αφορά το βίωμα: Φοβάμαι

Αφορά τις "ασκήσεις σεναρίου: πες το με εικόνες" που διοργάνωσε ο αγαπητός μου φίλος και συνοδοιπόρος στον κόσμο των μπλοκς, Giannis Pitarokoilis

Εδώ περισσότερες πληροφορίες για το δρώμενο που τόσο αγάπησα: https://cinefil-net.blogspot.com/2018/04/blog-post.html

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους ψήφισαν τη συμμετοχή μου, στον Γιάννη που μου έδωσε την δυνατότητα να ασχοληθώ με κάτι που τόσο αγαπάω και στην Αλεξάνδρα Μητραβέλλα που παρόλο που κέρδισε δύο διαφορετικά δώρα από το διαγωνισμό, παράθεσε το δεύτερο σε εμένα, μιας και ήταν η νίκητρια των δύο πρώτων θέσεων και η δική μου συμμετοχή ήταν τέταρτη. Πλέον, έχω μαζί μου το εξής βιβλίο: Η κινηματογραφική μορφή του πόνου και της οδυνηρής αναπόλησης. Ο μοντερνισμός του Τάκη Κανελλόπουλου - Παναγιώτα Μήνη. Καλή μου ανάγνωση.

Ένα μεγάλο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους.

#Κική_Κωνσταντίνου

#Εκφράσου

#Ασκήσεις_σεναρίου

#Δημιουργώ