Αχ, Στεναγμέ μου!
Πώς να απλώσω τα σεντόνια που κοιμόσουνα;
Πώς να πλύνω τις μαξιλαροθήκες;
Πώς να τριγυρνώ στο σπίτι σου;
Πώς να βλέπω τα πράγματά σου;
Πώς να ζω με τη ζωή σου; Γιατί δε θυμάμαι αν στο είπα, αλλά ήσουν η ζωή μου!
Ήσουν ένας άνεμος πνοής και ήσουν μεταξωτά μαλλιά, που λίγοι μπορούν να διακρίνουν σε ένα κεφάλι φαλακρό.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν τραγούδι, θα ήσουν ένας στίχος δυνατός, που θα είχα γράψει εγώ αγκαλιά με ένα ουίσκι. Δε θα έπινα όχι, απλώς θα το κράταγα για να αγγίξουν κι αυτό το άψυχο υλικό, τα μεθυσμένα μου δάκρυα.
Θα ήσουν ένας στίχος νεκρικός, που εγώ θα σου σιγοτραγουδούσα, σαν τραυλή, μα θα μου άρεσε, γιατί μου θύμιζε το νανούρισμα που σου έλεγα όταν ήσουνα μικρός και σε φιλούσα σε εκείνο το μέτωπο, που μου θύμιζε λεπτή καραμελίτσα.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν…
Αν ήσουν…
Αν ήσουν…
Τι;
Τι άλλο θα μπορούσες να είσαι εκτός από αυτήν τη βαθιά ηχηρή εκπνοή, που μου δείχνει πως μπορώ να αναπνέω ακόμη, έστω κι αν μέσα μου νιώθω ήδη νεκρή;;;
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αν ήσουν συναίσθημα…
Όχι, όχι, λάθος!
Είσαι συναίσθημα, είσαι! Σε αισθάνομαι! Κι είσαι βαρύ γαμώτο! Είσαι βαρύ! Ασήκωτο είσαι! Ασήκωτο!
Τ’ ακούς;
Ουρλιάζω! Σε σένα ουρλιάζω!
Για να σε αντέξω!
Μα θα σε αντέξω! Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Θα σε αντέξω, γιατί κατά βάθος με βοηθάς να ζήσω, να μην τρελαθώ. Θα το παλέψω! Για σένα! Για σένα, λευκέ μου Άγγελε, για σένα! Για να είσαι ήρεμος!
Ήρεμος, να είσαι ήρεμος!
Να σε νιώθει η ψυχή μου, να ηρεμεί, να γαληνεύει κι εκείνη!
Όσο μπορεί…
Όσο αντέξει..
Υπόσχομαι όμως πως όσο ζω θα παλεύω!
Για σένα!
Για σένα Άγγελε μου!
Για σένα!
Παρέα με τον Στεναγμό μου θα παλεύω!
Θα επιβιώνω! Θα ζω! Θα σε σκέφτομαι!
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Ένα κλαδί ελιάς είσαι.
Ένα κλαδί ελιάς που κρατάει στο στόμα του ένα λευκό περιστέρι.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Μια κόκκινη παπαρούνα είσαι
Μια κόκκινη παπαρούνα, επάνω στην οποία ξαποσταίνει μια λευκή πεταλούδα.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Μια φλοκάτη είσαι.
Μια κόκκινη φλοκάτη, που ζεσταίνει το πιο κρύο πάτωμα του κόσμου.
Αχ, Στεναγμέ μου!
Αχ!
Το αγκάθινο στεφάνι είσαι
Το αγκάθινο στεφάνι του Ιησού είσαι. Κι ο χιτώνας είσαι. Και το σφουγγάρι με το ξύδι στην πληγή είσαι. Οι ειρωνείες, οι χλευασμοί, τα βασανιστήρια, όλα αυτά είσαι. Είσαι όλα όσα προσκυνώ και πιστεύω, αυτό είσαι.
~~Αχ, Στεναγμέ μου - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
(απόσπασμα)
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ