ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

 

 

Θα γίνουμε παιδιά είπα;
Όχι πάντα θα είμαστε παιδιά! Όσο υπάρχουνε γονείς στον κόσμο, θα υπάρχουν οι νέοι, η εφηβεία, η ωριμότητα, η ανθρωπιά;

Θα αφήσω ένα παιδί ελεύθερο να τρέξει σε μια πράσινη αλάνα κρατώντας σφιχτά ένα μεγάλο, γαλάζιο, στρογγυλό μπαλόνι.
Θα το κοιτάζω να ταξιδεύει ανέμελο και θα περιμένω με χαρά τα επόμενα ενήλικα παιδιά να έρθουν τρέχοντας με το δικό τους πολύχρωμο ή και μονόχρωμο (τι σημασία έχει άλλωστε;) προσωπικό μπαλόνι.

Φοράω τις παιδικές μου φόρμες.
Ξέφτισαν στον χρόνο που περνούσε ως ταξιδευτής ποικίλης, κάποιες φορές, ειρωνείας, μα είπα πως, κι ας μη μου κάνουνε, παλιάτσος θα γενώ και θα φορέσω τις φθαρμένες, ασπρόμαυρες, ριγέ μου κάλτσες.

Θα δέσω τα πράσινα κορδόνια μου ελαφρά, για να έχουν τη δυνατότητα να λυθούνε! Θέλω να θυμηθώ πώς είναι να μου πατάει ο μικρός το πλαϊνό κορδόνι και εγώ άξαφνα να παραπατώ και να σκέφτομαι ένα ωραίο πείραγμα, δήθεν για να αντιδράσω.

Θα ρίξω μια φευγαλέα ματιά στον καθρέπτη του διαδρόμου και θα χαρώ που το πρόσωπό μου είναι όπως μου το έπλασε η Μάνα - Φύση! Και θα μ’ αρέσει γιατί είμαι εγώ και είναι όλα όσα θα γίνω! Έγινα! Ξέχασα! Υπήρξα! Θα ανακαλέσω πάλι!

Θα βρεθώ στην κουζίνα βιαστικά, θα αρπάξω με μανία ένα μπισκότο. Θα φιλήσω τον μπαμπά, θα τσακωθώ με τη μαμά, θα χαϊδέψω το κεφάλι του μικρού αδερφούλη, θα πιω το γάλα βιαστικά, γελώντας με την έκφραση της Γυναίκας που Δώρο Ζωής μου έδωσε και θα χαθώ στους διαδρόμους που ονομάζω διαφυγή σε έναν άλλο κόσμο.

Έχω κατεβεί ήδη στην αυλή και χαίρομαι που δεν ακούω ακόμη τη φωνή σου, μα είναι κάτι που ήξερα πως έτσι κι αλλιώς θα γίνει.

Φωνάζεις! Σταματώ! Επιστέφω!
Έχεις ήδη βγει στο μπαλκόνι και παραπονιέσαι με έναν τρόπο, που με κάνει να θέλω να γελάσω για το μπουφάν που δήθεν ξέχασα στον όμορφό μας καναπέ.

Μα δεν το ξέχασα θέλω να απαντήσω. Το άφησα γιατί είναι περιττό. Πνίγω τη σκέψη μου και ανοίγω τα χέρια για να πιάσω το ύφασμα που μόλις μου πέταξες κάτω, για να μην κρυώνω.

Το παίρνω κι ας ξέρω πως στο επόμενο στενό θα το έχω ήδη βγάλει.
Μοιάζεις καθησυχασμένη κι ας ξέρεις πως το πιο πιθανό είναι να βρεθεί πεταμένο σε μια γωνία, μέχρι να το φορέσω, όταν θα έχω σκοπό να επιστρέψω σπίτι.

Ας είναι! Το φοράω και έχω ήδη εξαφανιστεί για έναν κόσμο γεμάτο από αληθινή ουτοπία! Και δε θα είμαι μόνη σε αυτόν. Θα είσαι και εσύ μαζί μου!

Αλήθεια, θυμάσαι;
Τον θυμάσαι αυτόν τον κόσμο;
Σου έχει μείνει κάτι από την παιδική, αγνή ηλικία;

~~ Το Κρυφτό - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
(απόσπασμα)

#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου