Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΑΣΕΛΩΠΑ - ΜΑΡΙΑ Α. ΜΙΤΛΕΤΤΟΝ




Επιμένω να με λες με το βαφτιστικό μου όνομα.
Ειδικά εκείνες τις πρώτες
ορθρινές ώρες,
που με θωρείς να τρέχω
με τις τσέπες γυρισμένες ανάποδα,
άστρα και βότσαλα να κυλάνε
στο χώμα.
Μόνο αν με φωνάξεις με τ' αληθινό μου όνομα,
θα γυρίσω.


Ασελώπα είπε ο παπάς.
Και τ' όνομα αυτής Ασελώπα.
Απέναντι ένας καθρέφτης
έδειχνε τ'όνομα μου
απ' την ανάστροφη.
Και τον έσπασαν.

Ασελώπα σου συστήθηκα.
Με ρώτησες την ετυμολογία.
Άλφα στερητικό και σέλας, είπα.
Και ζω σε μια παράγκα.
Χωρίς ηλεκτρικό.
Χωρίς αποτυπώματα.
Χωρίς εξάρσεις.

Ασελώπα σου συστήθηκα.
Επέμενες να βάζεις τον τόνο στη λήγουσα
και να είναι οξεία.
Επέμενες να βάζεις τον πόνο στη λήγουσα
και να είναι οξύς.
Όπως τότε, στην εποχή του Χαλκού,
που είχαμε πρωτοσυναντηθεί
με τις Σειρήνες και την Ναυσικά
στ' ακροθαλάσσι.

Ασελώπα θα με λένε στο εξής
οι σώφρονες.
Μα οι σαλεμένοι θα ξέρουν
πως ακόμα πιστεύω στη Θάλασσα,
που τραβά από τους κόλπους της τα πολύχρωμα ψάρια
με τα γέρικα χέρια της.
Ύστερα ξεπλένει τα αίματα
και τ' απλώνει στον ήλιο
να στεγνώσουν.
Ασελώπα θα με λένε οι γνωστικοί.
Μα οι παράφρονες θα ξέρουν
πως ακόμα πιστεύω στις βάρκες.
Τις απόστρατες βάρκες
με τα στυφά αισχύλεια ονόματα,
που κλαίνε κάθε ημέραν το αλάτι στα χώματα,
έτσι που να κυματωθεί και να τις ξαναρπάξει.

 

ΜΑΡΙΑ Α. ΜΙΤΛΕΤΤΟΝ
(ΑΣΕΛΩΠΑ)
ΠΑΦΟΣ - ΚΥΠΡΟΣ


2ο ΒΡΑΒΕΙΟ
 

 στο 2ον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσε η Βιβλιοθήκη Σπάρτου

 

Μαρία Α. Μίτλεττον ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Τόπος γέννησης: Πάφος, Κύπρος
Μόρφωση: Αποφοίτηση από το Λύκειο Α΄ Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄ Πάφου
Πήρε πτυχίο Κλασικών Σπουδών με ειδίκευση στη Φιλοσοφία από το Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Έκανε μεταπτυχιακό με θέμα τις Κλασικές Σπουδές (Αρχαίο Δράμα) στο Πανεπιστήμιο του Nottingham, UK.
Εργασία: Από το 2007 εργάζεται ως Φιλόλογος σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης στην Κύπρο.
Εκδόσεις: Ποιητική συλλογή «Γυναικών Λόγος, Το παράπονο της σφαγμένης ιέρειας», Κύπρος 2016

 

Κατά τη γνώμη μου, ένα αριστουργηματικά τρυφερό ποίημα!

Με άγγιξε από τον τίτλο! 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...