Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΔΥΟ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΕΧΝΗΣ ΧΑΛΚΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ "ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ"


Το Τμήμα Εικαστικής Αναζήτησης παρουσιάζει στην Δημοτική Πινακοθήκη «Δημήτρης Μυταράς», την έκθεση με θέμα  Θρύλος. «Θρύλος του τμήματος Εικαστικής Αναζήτησης» και της έκθεσης «Σύγχρονες Εικόνες του τμήματος Ζωγραφικής».
Το Τμήμα Εικαστικής Αναζήτησης παρουσιάζει την έκθεση με θέμα  Θρύλος. Πέντε εκπαιδευόμενες του Εργαστηρίου έχουν εργαστεί επί δύο χρόνια πάνω στην έννοια του προσωπικού βιωμένου θρύλου και του τρόπου που αυτός εκφράζεται εικαστικά.

Συμμετέχουν:

Σάντρα Κουρούκλη, Φρόσω Μητσοπούλου, Μαρία Ντάρλα, Πηνελόπη Πολυκαρπίδου, Ερμιόνη Σκευάκη-Τουρναβίτη

Στην έκθεση Σύγχρονες Εικόνες του Τμήματος Ζωγραφικής Ενηλίκων παρουσιάζονται έργα σύγχρονης ζωγραφικής που σχηματίζουν εικόνες ατομικής έκφρασης και τα οποία δημιουργήθηκαν μέσα από τη δημιουργική διδασκαλία που προσφέρει το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας.

Συμμετέχουν:
Αντωνία Γαγαλή, Ελένη Καρλατήρα, Μαρία Λάμπρου, Φρόσω Μητσοπούλου, Ιωάννα Μίχου, Ιωάννα Ρόγκα, Καλλιόπη Χιώτη.

Συντονιστής – δάσκαλος : Γιάννης Ζιώγας


Διάρκεια έκθεσης : 5 έως 24 Ιουνίου

Μέρες και ώρες λειτουργίας: Τρίτη έως Κυριακή πρωί 10:30 έως 12:30 και απόγευμα 19:00 έως 21:00.
Για δύο ακόμη μέρες, μην τη χάσετε!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...