Προχωράω…
και προχωράω ….
και προχωράω…..,
αμέριμνη προχωράω στη λασπωμένη άμμο και οι πατούσες μου διαγράφουν μια σπαρταριστή, ακανόνιστη πορεία.
Οι μικρές μου πατούσες…
Είμαι ένα μικρό κοριτσάκι,
Φοράω ένα ανοιχτόχρωμο πορτοκαλοκαφέ φορεματάκι και παίζω με ένα ξύλο που κρατώ, γράφοντας το όνομα μου στην άμμο. Χαράζοντας μια αγνή, παιδική πορεία.
Είμαι παιδί φωνάζω και γελώ, όταν ξάφνου ο ήλιος δύει και δείχνει να χαμογελάει τρυφερά κι αυτός μαζί μου.
Σκύβει και μοιάζει να μου φορά ένα στέμμα στα μαλλιά.
Είμαι η μικρή βασίλισσα ενός παραμυθιού, που δε λέει να σταματήσει.
Ένας γλάρος έρχεται απο πέρα μακριά και με «αιχμαλωτίζει».
Έρχεται. Πρέπει να προφτάσω να ετοιμαστώ, πρέπει κάπου να με αφήσει..
Σε έναν κόσμο νέο, ουτοπικό, που ονειρεύομαι, ελπίζω, μα πάνω απ’ όλα είμαι έτοιμη να αγγίξω, να ζήσω, να αφουγκραστώ.
Προς τη μεριά του γλάρου προχωρώ και έχω ήδη μεγαλώσει. Είμαι μια νεαρή κυρία και εχει πλάκα, όλο αυτό έχει τόσο πλάκα, που θέλω να γελάσω δυνατά και να σηκώσω δυνατό, στροβιλιστό αεράκι.
Φοράω φόρεμα λευκό, καπέλο και γυαλιά ηλίου.
Παίζω στη θάλασσα με το νερό και ο αφρός που σχηματίζει μου θυμίζει επουράνια λάμψη, μα και γλυκιά μελαγχολία.
Μα πριν λίγο ήμουνα παιδί και ο ήλιος έδυσε, τώρα μεγάλωσα και ο ήλιος ανατέλλει.
Πόσο μοιάζουμε τελικά. Πόσο ηθελημένα μπορείς να συμβολίσεις τον κόσμο όλο.
Έφτασε.
Ο γλάρος έφτασε.
Αφήστε με να ταξιδέψω
Και κάντε και εσείς το ίδιο μαζί μου.
Με το δικό σας γλάρο.
Και εγω μπορώ να σας κοιτώ.
Και να χαμογελώ.
Μου αρκεί.
Στην ουσία πάντα μου αρκούσε.
Προχωράω…
και προχωράω ….
και προχωράω…..,
Παρέα με το δικό μου γλάρο προχωράω, δεν πετάω απλώς, ανακαλύπτω, ανασαίνω, προβληματίζομαι, ελπίζω, κατανοώ, ορθώνω ανάστημα, παλεύω, ΖΩ!
~~ Και Προχωρούσα - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
(απόσπασμα)
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ