Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ, ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΒΟΛΙΣΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ



Προχωράω…
και προχωράω ….
και προχωράω…..,
αμέριμνη προχωράω στη λασπωμένη άμμο και οι πατούσες μου διαγράφουν μια σπαρταριστή, ακανόνιστη πορεία.
Οι μικρές μου πατούσες…

Είμαι ένα μικρό κοριτσάκι,
Φοράω ένα ανοιχτόχρωμο πορτοκαλοκαφέ φορεματάκι και παίζω με ένα ξύλο που κρατώ, γράφοντας το όνομα μου στην άμμο. Χαράζοντας μια αγνή, παιδική πορεία.

Είμαι παιδί φωνάζω και γελώ, όταν ξάφνου ο ήλιος δύει και δείχνει να χαμογελάει τρυφερά κι αυτός μαζί μου.
Σκύβει και μοιάζει να μου φορά ένα στέμμα στα μαλλιά.
Είμαι η μικρή βασίλισσα ενός παραμυθιού, που δε λέει να σταματήσει.

Ένας γλάρος έρχεται απο πέρα μακριά και με «αιχμαλωτίζει».
Έρχεται. Πρέπει να προφτάσω να ετοιμαστώ, πρέπει κάπου να με αφήσει..

Σε έναν κόσμο νέο, ουτοπικό, που ονειρεύομαι, ελπίζω, μα πάνω απ’ όλα είμαι έτοιμη να αγγίξω, να ζήσω, να αφουγκραστώ.

Προς τη μεριά του γλάρου προχωρώ και έχω ήδη μεγαλώσει. Είμαι μια νεαρή κυρία και εχει πλάκα, όλο αυτό έχει τόσο πλάκα, που θέλω να γελάσω δυνατά και να σηκώσω δυνατό, στροβιλιστό αεράκι.
Φοράω φόρεμα λευκό, καπέλο και γυαλιά ηλίου.
Παίζω στη θάλασσα με το νερό και ο αφρός που σχηματίζει μου θυμίζει επουράνια λάμψη, μα και γλυκιά μελαγχολία.

Μα πριν λίγο ήμουνα παιδί και ο ήλιος έδυσε, τώρα μεγάλωσα και ο ήλιος ανατέλλει.
Πόσο μοιάζουμε τελικά. Πόσο ηθελημένα μπορείς να συμβολίσεις τον κόσμο όλο.

Έφτασε.
Ο γλάρος έφτασε.
Αφήστε με να ταξιδέψω
Και κάντε και εσείς το ίδιο μαζί μου.

Με το δικό σας γλάρο.
Και εγω μπορώ να σας κοιτώ.
Και να χαμογελώ.
Μου αρκεί.
Στην ουσία πάντα μου αρκούσε.

Προχωράω…
και προχωράω ….
και προχωράω…..,

Παρέα με το δικό μου γλάρο προχωράω, δεν πετάω απλώς, ανακαλύπτω, ανασαίνω, προβληματίζομαι, ελπίζω, κατανοώ, ορθώνω ανάστημα, παλεύω, ΖΩ!

~~ Και Προχωρούσα - Οι Φεγγίτες της Ζωής μου
(απόσπασμα)

#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉 Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε! Το concept είναι απλό: 🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿 Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα; 📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς! Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα αν...

Ντύθηκε Θάλασσα

Ντύθηκε θάλασσα, όχι για να εντυπωσιάσει — αλλά γιατί δεν άντεχε πια να είναι στεριά. Άφησε πίσω της τους δρόμους, τα χαρτιά με τις εκκρεμότητες, τις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έπλεξε τα μαλλιά της με φύκια, φρόντισε να μπλέξει μέσα κι έναν μικρό ιππόκαμπο. Κανείς δεν τον είδε να κρύβεται, παρά μόνο ο άνεμος, που της μιλούσε σαν παλιός εραστής. Αστερίες για πιάστρες. Λευκά, χρυσά, κοκκινωπά — έστεκαν ήσυχα πάνω στους κυματισμούς των μαλλιών της, σαν να ήξεραν πως εκεί ανήκουν. Το φόρεμά της από διάφανο νερό. Στιγμές που κυλούν, λάμψεις ήλιου, μυστικά που άκουσαν τα βράχια και κράτησαν. Στο λαιμό της κρεμόταν ένα κοχύλι. Αν το πλησίαζες, θα άκουγες τη φωνή της — όχι να λέει λόγια, αλλά να τραγουδά παλιούς αποχαιρετισμούς. Περπατούσε ξυπόλυτη στην άμμο. Τα πόδια της δεν άφηναν ίχνη, λες και η γη δεν ήθελε να την κρατήσει, λες και της έδινε την ελευθερία να φεύγει όποτε το θελήσει. Πίσω της, τα παιδιά την φώναζαν "θεά", οι γέροι την κοιτούσαν με τα μάτ...