«Να…
Οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί πολύ στη ζωή τους κλείνονται στον εαυτό
και στα συναισθήματά τους και κάθε φορά που αισθάνονται πως κάποιος
άνθρωπος μπορεί να τους «ξεκουμπώσει» φοβούνται και απομακρύνονται από
αυτόν.» Της είπε με γλυκιά φωνή, καθησυχαστικό βλέμμα και δίχως να το
καταλάβει, βρέθηκε να τις χαϊδεύει απαλά το δεξί μάγουλο.
«Δηλαδή φοβήθηκα μη σε αφήσω να με ανακαλύψεις;» Ρώτησε κοιτώντας τον ρομαντικά, δείχνοντας πως εχει πλέον αφεθεί.
«Ας το πούμε κι έτσι…» Τόνισε χαρίζοντάς της το πιο γλυκό του χαμόγελο και πιάνοντάς τη από το χέρι, την έβαλε να καθίσει ξανά στο παγκάκι πάνω στο οποίο είχε αφήσει τον μπλε φάκελο με τις σημειώσεις της.
«Παραλίγο να αφήσεις εδώ τις σημειώσεις σου. Πρέπει να θύμωσες πολύ μαζί μου;» Ρώτησε καθισμένος πια, μια ανάσα από αυτήν και με διάθεση περιπαιχτική.
«Όχι τίποτα άλλο, θα έχανα και την εργασία μου. Κι άντε πάλι από την αρχή» Τόνισε χαμογελαστή πλέον και απαλλαγμένη από κάθε στιβαρή έννοια.
«Λοιπόν, θα μου μιλήσεις τώρα για το θέμα της εργασίας σου; Ρώτησε με γλυκιά φωνή και η συζήτηση άρχισε να κυμαίνετε σε φιλικό επίπεδο.
«Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή ενός ανθρώπου έχει μια κοινή συνισταμένη με τη διαδρομή ενός τρένου.» Είπε θαρραλέα η Στεφανία.
«Δηλαδή;»
«Να.., η ζωή μας έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή ενός τρένου. Τι εννοώ…. Το δικό μας ταξίδι στη ζωή είναι όπως ακριβώς είναι και το ταξίδι του τρένου. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι σε αυτή όπως ακριβώς συμβαίνει και στα τρένα. Σε κάθε στάση ενός τρένου μπαινοβγαίνουν πολλοί άνθρωποι, το ίδιο συμβαίνει και στα στάδια της ζωής μας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα επιβιβαστούν ξανά στο ίδιο βαγόνι, κάποιοι άλλοι όμως δε θα επιβιβαστούν ποτέ ξανά στο ίδιο. Ίσως να μη ξαναμπούν και ποτέ σε τρένο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας, άνθρωποι θα περνοδιαβαίνουν τακτικά το κατώφλι της. Άλλοι θα κατεβούν και θα ξαναγυρίσουν και άλλοι θα κατεβούν και δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω.» Τα μάτια της διάπλατα, να αποζητούν την σύμφωνη γνώμη.
«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου» Πρόσθεσε ο νεαρός άντρας, ικανοποιώντας τις προσδοκίες της.
~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών
(απόσπασμα)
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
«Δηλαδή φοβήθηκα μη σε αφήσω να με ανακαλύψεις;» Ρώτησε κοιτώντας τον ρομαντικά, δείχνοντας πως εχει πλέον αφεθεί.
«Ας το πούμε κι έτσι…» Τόνισε χαρίζοντάς της το πιο γλυκό του χαμόγελο και πιάνοντάς τη από το χέρι, την έβαλε να καθίσει ξανά στο παγκάκι πάνω στο οποίο είχε αφήσει τον μπλε φάκελο με τις σημειώσεις της.
«Παραλίγο να αφήσεις εδώ τις σημειώσεις σου. Πρέπει να θύμωσες πολύ μαζί μου;» Ρώτησε καθισμένος πια, μια ανάσα από αυτήν και με διάθεση περιπαιχτική.
«Όχι τίποτα άλλο, θα έχανα και την εργασία μου. Κι άντε πάλι από την αρχή» Τόνισε χαμογελαστή πλέον και απαλλαγμένη από κάθε στιβαρή έννοια.
«Λοιπόν, θα μου μιλήσεις τώρα για το θέμα της εργασίας σου; Ρώτησε με γλυκιά φωνή και η συζήτηση άρχισε να κυμαίνετε σε φιλικό επίπεδο.
«Πάντα πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω πως η ζωή ενός ανθρώπου έχει μια κοινή συνισταμένη με τη διαδρομή ενός τρένου.» Είπε θαρραλέα η Στεφανία.
«Δηλαδή;»
«Να.., η ζωή μας έχει πολλά κοινά με τη διαδρομή ενός τρένου. Τι εννοώ…. Το δικό μας ταξίδι στη ζωή είναι όπως ακριβώς είναι και το ταξίδι του τρένου. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται καθημερινά πολλοί άνθρωποι σε αυτή όπως ακριβώς συμβαίνει και στα τρένα. Σε κάθε στάση ενός τρένου μπαινοβγαίνουν πολλοί άνθρωποι, το ίδιο συμβαίνει και στα στάδια της ζωής μας. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους θα επιβιβαστούν ξανά στο ίδιο βαγόνι, κάποιοι άλλοι όμως δε θα επιβιβαστούν ποτέ ξανά στο ίδιο. Ίσως να μη ξαναμπούν και ποτέ σε τρένο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή μας, άνθρωποι θα περνοδιαβαίνουν τακτικά το κατώφλι της. Άλλοι θα κατεβούν και θα ξαναγυρίσουν και άλλοι θα κατεβούν και δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά πίσω.» Τα μάτια της διάπλατα, να αποζητούν την σύμφωνη γνώμη.
«Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου» Πρόσθεσε ο νεαρός άντρας, ικανοποιώντας τις προσδοκίες της.
~~ Η Αγάπη Δηλώνει Παρών
(απόσπασμα)
#Κική_Κωνσταντίνου
#Εκφράσου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ