Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ 2018 – ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ





Ποίηση στις Ράγες 2018 για την Ειρήνη των Λαών... οι ποιητές ταξίδεψαν για δεύτερη χρονιά με το τρένο και διαδηλώσανε με στίχους τους για την Ειρήνη των Λαών...μια πρωτότυπη δράση εμπνεύστρια της οποίας είναι η συγγραφέας από τα Γιαννιτσά κ. Μαρία Ποπκιώση. Ποιητές από Γιάννενα, Κιλκίς, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Καβάλα, Σέρρες, Νάουσα, Γιαννιτσά, Κατερίνη, Συρία και Τουρκία συμμετείχαν με ενθουσιασμό και ταξίδεψαν την ποίησή τους στις ράγες... Διάβασαν ποίηση για την Ειρήνη των Λαών στους σταθμούς των τρένων, μέσα στο τρένο και στον ΟΣΕ Θεσσαλονίκης!!! Μια μεγάλη αγκαλιά, χέρια σφιχτά κι ένα αισιόδοξο χαμόγελο!!! Η κ. Μαρία Ποπκιώση είχε απευθύνει διαδικτυακά ανοιχτό κάλεσμα προς τους ποιητές να ταξιδέψουν στις ράγες αγκαλιά με τα βιβλία και τους στίχους τους για την Ειρήνη!!! Η εκδήλωση γιγαντώθηκε στην αίθουσα Μανόλης Αναγνωστάκης του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου Το Ράφι της Αγάπης αφού υποδέχτηκε τους ποιητές στον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης, λίγο αργότερα και συγκεκριμένα στις 5.30 μ.μ. διοργάνωσε μια υπέροχη εκδήλωση για την ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!!! Ποιητές και καλλιτέχνες υποδέχτηκαν την κα Μαρία Λουμπουρδή από την Ένωση Τεχνών Ελλάδας, ζωγράφο και την Ζώνη Ειρήνης,Φιλίας και Αγάπης των Λαών, όπου είναι η ίδια δημιουργός της. Η Ζώνη που μετρά 62 μέτρα, άνοιξε μπροστά στον Δήμο Θεσσαλονίκης και οδηγήθηκε στην αίθουσα Μανόλης Αναγνωστάκης κηρύττοντας την έναρξη της εκδήλωσης!!! Μεγάλη η τιμή και η συγκίνηση καθώς ταξίδεψε από την Μικρά Ασία με τον εκπρόσωπό της κ. Hasan Kadakçı (ζωγράφο) και την κα Nurcan Elver (συγγραφέα και ηθοποιό) για να φτάσει στην Θεσσαλονίκη και να βρίσκεται μαζί μας!!! Στην εκδήλωση συμμετείχαν η κα Xαβιαροπούλου Στέλλα συνιδρύτρια της Ένωσης Τεχνών Ελλάδος και η Λένα Σερδαρίδου μαέστρος επίσης από την Ένωση Τεχνών Ελλάδας. Η ποιήτρια και πρέσβειρα Ειρήνης του World institute for peace κα Rania Angelakoudi. Οι ξένοι ποιητές Luiza Marisol Fuentes Bustamante Andreas Souponitski John Karajoli Bardha Mance Xanthi Hondrou-Hill(Eλληνογερμανή) Pedro Díez Fulgencio και Νατάσσα Λάμπρου(που μετέφρασε στα Ελληνικά) οι Έλληνες ποιητές Φανή Αθανασιάδου από Θεσσαλονίκη Nikos Vardakas από Θεσσαλονίκη Θεόφιλος Γιαννόπουλος (Giannopoulos Theofilos) Ελένη Κισκίνη από τα Γιαννιτσά Γιάννης Κουλάκης από Θεσ/νίκη Ευαγγελια Κοφινα Ευαγγελία από την Κατερίνη Sotiria Kyrmanidou από τις Σέρρες Ιωάννης Μαρίνος από τη Θεσσαλονίκη Γιώργος Σανιδάςος από Θεσσαλονίκη Χαβιαροπούλου τέλλα από Θεσσαλονίκη Γιωτα Χατζηγεωργιαδου-Χουλιάρα από Θεσσαλονίκη Fotini Psi Ψιρολόλιου Φωτεινή από Θεσσαλονίκη Σοφία Προκοπίδου (Sonia Prokopidi) Λιλικα αρνακη (Ευαγγελία Αρνάκη) από Θεσσαλονίκη Οι ζωγράφοι Χαβιαροπούλου Στέλλα Γιωτα Χατζηγεωργιαδου-Χουλιάρα Στέλλα Καριάκα (Stella Kariaka) Κυριάκος Ερμίνα Πηνελοπη Καπετανουδη λιλικα αρνακη (Ευαγγελία Αρνάκη) ΛΟΥΜΠΟΥΡΔΗ ΜΑΡΙΑ Αθηνά-Ωκεανις Τσιρίκα-Λον Μάτα Παπαϊωάννου Lena Serdaridou Η φωτογράφος Mara Raka Οι ποιητές από τις ράγες Γρηγόρης Τριγλίδης, Δέσποινα Πένογλου, Αθηνά Τσιρίκα, Έλενα Κίσκη, Ταούλα Δήμητρα, Ξανθή Χόνδρου Χιλ, Νίκο Βαρδάκα, Θεόφιλο Γιαννόπουλο, Γεωργιάδου Χριστίνα, Ευγενία Κορτσάρη, Ελένη Ζαραμητροπούλου, Κοφινά Ευαγγελία, Λιλίκα Αρνάκη, Μάτα Παπαιωάννου, Στέλλα Χαβιαροπούλου, Γιάτα Χατζηγεωργιάδου, Φωτεινή Ψιρολιόλιου, Γιάννη Μαρίνο, Σωτηρία Κυρμανίδου, Ελένη Καρασαββίδου, Φανή Αθανασιάδου, Άντζελα Κυριακοπούλου, Μαρία Ξανθοπούλου, Ελένη Χαρμάνα, Ασημίνα Aθανασιάδου, Μαρία Ποπκιώση, Γεράσιμο Μακρή, Ελένη Ταυφυριανού, Νικολέττα Δανιά, Σοφία Προκοπίδου, Αθανάσιος Πανέλας, John Karajoli Το εφηβικό τμήμα του Σύγχρονου Θεάτρου Β.Διαμαντόπουλος και η δασκάλα τους Domna Hournazidou Ο Πολιτιστικός Λαογραφικός Σύλλογος Γ' Δημ. Διαμερίσματος "Οι φίλοι της Παράδοσης" και ο δάσκαλος και δημιουργός παραδοσιακής φορεσιάς κ. Περικλής Διαμαντής.



Ευχαριστώ πολύ την κα Μαρία Ποπκιώση για το υλικό και τα ονόματα των συμμετεχόντων και εύχομαι σε περισσότερες δράσεις .

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Κάδος Εξομολόγησης

Στη γωνία μιας παλιάς γειτονιάς της Χαλκίδας, ανάμεσα σε δυο ξεθωριασμένα φανάρια και κάτω από μια γέρικη νεραντζιά, ζούσε ένας κάδος σκουπιδιών. Όχι από αυτούς τους καινούριους, τους πράσινους με τα ροδάκια που τρίζουν. Όχι! Αυτός ήταν παλιός, μεταλλικός, με βαθουλώματα και σημάδια από βροχές, κλωτσιές και καλοκαιρινές φωτιές. Τον έλεγαν Στέφανο. Ο Στέφανος δεν ήταν απλά ένας κάδος. Ήταν παρατηρητής. Ήξερε ποιος πετάει σκουπίδια στις δέκα το πρωί και ποιος στις τρεις τα ξημερώματα. Ήξερε ποια παιδιά κάνουν κοπάνα και κρύβουν τις τσάντες τους πίσω του, ποιος πετάει χαρτιά γεμάτα τύψεις αλλά και ποιος με ευχαρίστηση, ποιος πετάει το φαγητό του χωρίς να ενδιαφέρεται για όσους πεινούν αλλά και ποιοι φροντίζουν σε ειδική σακούλα, να κρεμάνε στο πλάι του φαγητά για τους άπορους.  Ένα βράδυ, καθώς η πόλη έβγαζε τις ρυτίδες της στο φως των δρόμων, ένας νεαρός στάθηκε μπροστά του. Κρατούσε ένα μικρό πακέτο χρώματος καφέ, το οποίο δεν έμοιαζε με σκουπίδι, αλλά ούτε και με σακούλα. Ο νεαρός ...

Οι κουρτίνες της γιαγιάς Χρυσάνθης

  Πηγή Η γιαγιά Χρυσάνθη ξύπνησε πολύ πρωί. Ο ήλιος  είχε αρχίσει να φωτίζει δειλά το σαλόνι της. Οι σκιές πάνω στα έπιπλα έλιωναν αργά και το φως χάιδευε τις λευκές κουρτίνες της, εκείνες με το κέντημα που είχε φτιάξει η ίδια, χρόνια πριν. Δεν ήταν απλές κουρτίνες. Τις είχε φτιάξει η ίδια, ώρες ατέλειωτες στα χέρια της, βελονιά τη βελονιά, τότε που είχε υπομονή και τα χέρια της δεν έτρεμαν. Τότε που οι μέρες ΄ήταν διαφορετικές. Τότε που όλα γίνονταν πιο αργά, πιο απλά, πιο ήρεμα. Χωρίς πίεση, χωρίς ρολόγια και προθεσμίες. Οι κουρτίνες της κρέμονταν σαν ανάλαφρα σύννεφα μπροστά στα παράθυρα. Ήταν σχεδόν διάφανες. Άφηναν το φως να μπει αλλά κρατούσαν για τον εαυτό τους τη σιωπή και τη λαχτάρα της. Εκεί στεκόταν κάθε τόσο, τραβούσε λίγο τη μία και μετά λίγο την άλλη, με τα λεπτά της δάχτυλα, εκείνα που πια κουράζονται γρήγορα, και κοίταζε έξω. Ο δρόμος ήταν ήσυχος. Που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο και έσπαγε για λίγο την ησυχία. Τίποτα ακόμα. Αλλά ήξερε ότι θα έρθουν. Της ...