Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΟΥ - THE MERCY


Γιατί εκφραστικοί,ή βλέπουμε ή δε βλέπουμε ταινίες
χαχαχα

σας είπα να μην πάρω φόρα, αν κολλήσω με τις ταινίες, μπορώ να δω ασταμάτητα και να θέλω κι άλλο...

και επειδή ξεχνάω μετά να σας τις προτείνω και μερικές αξίζουν πάρα πολύ, σήμερα θα σας φορτώσω λίγο με ταινιούλες αλλά δεν πειράζει, εσείς μπορείτε να τις σημειώσετε (αν σας κερδίσουν) σε ένα χαρτάκι και να τις δείτε και φυσικά μετά θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σας.


Λοιπόν σας έχω ακόμη μια ιδιαίτερη πρόταση, την οποία θεωρώ πως δεν μπορουν να την παρακολουθησουν αλλά ουτε και να την κατανοησουν όλοι αλλά εκτός από το οτι παίζουν καταπληκτικοί για εμένα πρωταγωνιστές, έχει από μόνη της μια διαφορετικότητα που αξίζει να δεις.

Επίσης, πολύ ματαιόδοξος ο κεντρικός ήρωας αλλά παράλληλα και οραματιστής.

Όμως...
Όμως...



Η Μέρα της Επιστροφής μου
The Mercy


Η Μέρα της Επιστροφής μου
 
Δραματική 2018 | Έγχρ. | Διάρκεια: 112'
Aγγλική ταινία, σκηνοθεσία Τζέιμς Μαρς με τους: Κόλιν Φερθ, Ρέιτσελ Βάις, Ντέιβιντ Θιούλις
Ερασιτέχνης ιστιοπλόος, ο Ντόναλντ Κρόουχαρστ αποφασίζει το 1968 να συμμετάσχει σε έναν αγώνα διάπλου της Γης χωρίς στάση, ποντάροντας στο παράτολμο εγχείρημα την ίδια του τη ζωή, όλη του την περιουσία και το μέλλον της οικογένειάς του.


Και τώρα το τρειλερ της ταινίας:



Μια ταινία που θεωρώ πως θα μπορούσε να ήταν ακόμη καλύτερη!

Θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις σας.

Την αγαπη μου, εκφραστικοι!

Σχόλια

  1. Χμμμμμ θα πας ....πάρεις τη δουλειά Κική μου ! χαχαχαχχα
    Ξέρεις ότι έχω εμπιστοσύνη στις επιλογές σου.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Ο Αύγουστος μας αποχαιρετά

  Ο Αύγουστος περπατά αργά, με τα βήματά του βαριά από ήλιο που σβήνει, σαν να κουβαλάει ολόκληρο τον χρόνο σε μια ανάσα, σε μια τελευταία ματιά πριν χαθεί πίσω από το κατώφλι του φθινοπώρου. Η πόλη μοιάζει να κρατά την αναπνοή της, με το χώμα ακόμα ζεστό κάτω από τα πόδια, το κελάηδημα των πουλιών λιγοστό και νωχελικό, τα τζιτζίκια σιγούν, μα ο αέρας ακόμα φέρνει την ανάμνηση του ατελείωτου καλοκαιριού — των απογευμάτων που λιώσαμε σε γέλια, των βραδιών με αστέρια να πέφτουν σαν βροχή και της θάλασσας που αγκάλιαζε κάθε μας βήμα. Στην αυλή η κούνια κουνιέται ακόμα, σαν να χαιρετάει εκείνους που σίγουρα θα φύγουν, τραγουδώντας έναν ήσυχο αποχαιρετισμό, μ’ ένα γλυκό, μακρινό τραγούδι που θυμίζει: «Μείνετε εδώ λίγο ακόμα — η στιγμή δεν τέλειωσε». Τα δέντρα στέκονται βαρύθυμα, φύλλα χρυσά, κόκκινα και καφέ, αρχίζουν να πέφτουν απαλά στο χώμα, σαν να φυλάνε μέσα τους μνήμες που θα κρατήσουν τη ζεστασιά του ήλιου και της βροχής, το άρωμα των λουλουδιών που έλιωσα...

Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας – Η Αυλή της Κατίνας

Καλημέρα σας, εκφραστικοί μου! Δεν ήξερα αν θα κάνω άλλη ανάρτηση για τον καλοκαιρινό θησαυρό που εμπνεύστηκα, αλλά τελικά ένιωσα πως ήταν ανάγκη να το κάνω. Ίσως γιατί γυρνάμε πίσω στα παιδικά μας χρόνια, σε εκείνες τις γλυκές, αθώες αναμνήσεις που φωτίζουν την ψυχή. Ίσως γιατί το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μια γλυκιά μελαγχολία με γυρίζει εκεί που η καρδιά νιώθει ασφαλής. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, ξέρω μόνο πως το θέλησα – κι αυτό έχει σημασία. Σε αυτή την ανάρτηση σας καλώ να θυμηθείτε μαζί μου την ιδέα και τον σκοπό του διαδικτυακού δρώμενου, που στόχο έχει να φέρει στο φως μικρές στιγμές από τις ζωές μας, εκείνες που ίσως μοιάζουν ασήμαντες αλλά κρύβουν θησαυρούς. Στο τέλος της δημοσίευσης θα βρείτε και όλες τις συμμετοχές μέχρι στιγμής για τις οποίες σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αν κατά λάθος ξέχασα κάποια, σας παρακαλώ συγχωρέστε με και προσθέστε τη στα σχόλια. Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη για το τι θα γράψω – το ήξερα καλά. Και αυτή τη φορά, ήξερα τι ή...