Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Στο Άνοιγμα

 


Δεν είναι φόβος.
Είναι η ανάμνηση του ήχου
πριν καν ακουστεί.

Η αναμονή
είναι ο χειρότερος ήχος.

*

Μου ζήτησαν να ανοίξω.
Να μείνω έτσι.
Ακίνητη.
Υπομονετική.
Να επιτρέψω.

Δεν ρώτησαν αν πονάει.
Ούτε τι έγινε την τελευταία φορά.
Το "από την αρχή"
είναι νόμος εδώ.
Δεν κουβαλά παρελθόν —
μόνο χαρτιά.

*

Υπάρχει μια λάμπα
πάνω απ’ το πρόσωπο.
Πιο έντονη απ’ το φως του ήλιου.
Κι όμως δεν ζεσταίνει τίποτα.

*

Δεν κουνιέμαι.
Ούτε μιλάω.
Κι αν το σώμα μου τρέμει
είναι γιατί κρατάει μέσα του
όλα τα "αντέχω"
που δεν είπα.

*

Μετρώ μέσα μου
τις σκιές.
Όχι αυτές που φαίνονται.
Τις άλλες,
που ξέρουν να κρύβονται
πίσω από λέξεις όπως "απαραίτητο",
"λίγο ακόμα",
"θα περάσει".

*

Δεν με αφορά πια
το αποτέλεσμα.
Μόνο το να τελειώσει.

*

Είναι παράξενο
το πώς νιώθεις
όταν σε φροντίζουν με γάντια.
Αποστειρωμένα.
Απρόσωπα.
Προσεκτικά ως απάνθρωπα.

*

Όταν σηκώνομαι
δεν είμαι ίδια.
Δεν έχω κάτι να δείξω
κι όμως κάτι λείπει.

Ίσως κομμάτι της φωνής μου.
Ίσως απλώς
μια μικρή
αντίσταση
που άφησα πίσω.

*

Θα ξανάρθω.
Το ξέρω.

Δεν θα το πω σε κανέναν.
Ούτε στον εαυτό μου.

Μόνο θα συνεχίσω
να ανοίγω
όταν μου ζητάνε
να σωπάσω.

Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. Πόσο όμορφα τα έντεχνα περάσματά σου, Κική μου. Ειλικρινά. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, σ’ ευχαριστώ ολόψυχα για τα λόγια σου! Είναι πολύτιμο να αναγνωρίζεται αυτό που προσπαθώ να αποδώσω με ψυχή. Καλησπέρα και από μένα, με εκτίμηση και χαμόγελο!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...