Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ανεπαρκής

 

φοράει το δέρμα της
σαν κάτι δανεικό
που δεν της ανήκει.

κάθε της κίνηση
μια προσπάθεια να πει
"είμαι εδώ"
και κάθε ήχος που βγαίνει
πνίγεται στη μέση.

οι καθρέφτες την κοιτούν
όχι για να την δουν
μα για να της θυμίσουν
ότι δεν φτάνει.

λέει λέξεις
που πέφτουν στο πάτωμα
χωρίς να ακουστούν
χωρίς να σημαίνουν.

ντύνεται με χαμόγελα
ξέρει πώς φαίνονται απ’ έξω
δεν ξέρει πώς νιώθουν.

στον ύπνο της
ονειρεύεται να είναι άλλη.
στο ξύπνιο της
παλεύει να είναι κάτι.

αλλά πάντα λείπει
το ένα.
το λίγο.
το αρκετό.

και μέσα της
μια φωνή ψιθυρίζει:
«δεν είσαι αρκετή»
τόσο σταθερά
που γίνεται αλήθεια.

Κική Κωνσταντίνου

Σχόλια

  1. 🖤 Πόσο βαθιά και εύστοχα λόγια… Κάθε στίχος ένα καθρέφτισμα όσων δεν λέγονται δυνατά, αλλά υπάρχουν. Νιώθω την αγωνία, τη σιωπή, την προσπάθεια. Και μέσα σε όλα αυτά, μια αλήθεια που πολλές φοράμε σαν σκιά: το «δεν είμαι αρκετή». Μα είναι. Είναι πολύ παραπάνω από αρκετή. Απλώς η φωνή μέσα μας συχνά ξεχνά να το πει. Σ’ ευχαριστώ που μοιράστηκες κάτι τόσο αληθινό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναστασία μου, καλημέρα και καλώς βρεθήκαμε και στο δικό μου σπιτικό.

      Το σχόλιό σου με άγγιξε με τρόπο σιωπηλό και βαθύ — έτσι όπως μόνο η ψυχή ξέρει να μιλά, όταν νιώθει. Ναι… υπάρχουν μέσα μας σκιές που δεν φωνάζουν, αλλά βαραίνουν. Κι αυτό το «δεν είμαι αρκετή»... πόσο γνώριμο. Πόσες φορές το φορέσαμε σαν αόρατο ένδυμα.

      Κι όμως, η γραφή, όταν τολμά να γίνει αλήθεια, φωτίζει. Έστω και δειλά. Κι ένα μοίρασμα σαν το δικό σου γίνεται καθρέφτης για πολλές ακόμη σιωπές.

      Σ’ ευχαριστώ εγώ, που ένιωσες, που κατάλαβες, που φώτισες.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

ΕΚΦΡΑΣΟΥ ΚΑΙ ΕΣΥ

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Al

Καλημέρα εκφραστικοί μου, ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Α μφιταλαντεύτηκα πολύ για το εάν πρέπει και εάν θέλω πράγματι να κάνω αυτή την ανάρτηση και πότε, και τελικά αποφάσισα πως θέλω. Η ψυχή μου δηλαδή, θέλει.  Ί σως συνέβαλε και το γεγονός ότι η τελευταία μου ανάρτηση στο blog είχε ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση, κάτι που ένιωσα σαν σημάδι πως "περιμένετε" να διαβάσετε κάτι από εμένα.   Παρότι μου ζητήθηκε νωρίτερα να ανοίξω την καρδιά μου και να πω όσα νιώθω, δεν το έκανα και δεν το μετανιώνω. Το έκανα όμως εκεί που έπρεπε, την ώρα που έπρεπε, και βλέποντας ένα ανθρώπινο ενδιαφέρον για το αν είμαι καλά, εγώ.  Τούτη η ανάρτηση, λοιπόν, δεν θα δημοσιευθεί τη στιγμή που γράφεται, θα προγραμματιστεί και θα δημοσιευθεί λίγο αργότερα και ίσως να είναι η πρώτη φορά που θα έχω κλειστά τα σχόλια και ο λόγος αυτού, γιατί το αντιλαμβάνομαι σαν μία πράξη "Αντίου".  Η παρομοίωση ποιητικά, θα ήταν σαν να κλείνεις μια πόρτα και να μην έχεις ανάγκη να ακούσεις ή να δεις κάτι άλλο γιατί...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΔΕΡΦΑΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ!

Εκφραστικοί μου φίλοι, καλημέρα! Τί μου κάνετε, είστε όλοι καλά; Εγω μια χαρά. Καταιγισμός γενεθλίων το τελευταίο διάστημα βρε παιδιά! Πολύ με χαροποιεί αυτό! Ευχές, ευχές, ευχές! Μ' αρέσουν οι ευχές! Σήμερα λοιπόν θέλω και εγώ να δώσω τις ευχές μου σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, με ένα ιδιαίτερο θα έλεγα τρόπο! (Είμαι σίγουρη πως όταν η ξαδέρφη μου δει αυτή την ανάρτηση θα γουρλώσει το μάτι πίσω από τα γυαλιά, θα βγάλει τη γλώσσα έξω απο αμηχανία, θα βγάλει μια κραυγή απόγνωσης και θα κρυφτεί όπου βρει πρόχειρα εκεί τριγύρω χαχαχαχα) (Ιωάννα σα να είμαι εκεί και να σε βλέπω νοιώθω - πολύ το διασκεδάζω! :P) Σκορπίνα λοιπόν η ξαδερφάρα μου! Δυναμική προσωπικότητα, όσο κι αν δε το δείχνει με τη πρώτη ματιά!  Σήμερα λοιπόν, το κορίτσι μου έχει γενέθλια και εγώ δε θα μπορούσα να μη κάνω ανάρτηση μοναχά για πάρτη της! Τόσα έχει κάνει εκείνη για μένα, ας κάνω και εγώ κάτι μικρό αυτή τη φορά! ;) Χρόνια πολλά λοιπόν σε σένα που όταν ήμουνα μικρή με έβαζες να ...

Η Μουσταλευριά

Καλημέρα εκφραστικοί μου! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Σήμερα ένιωσα την ανάγκη να γράψω ένα διήγημα από εκείνα, τα αγαπημένα, που με γυρίζουν τόσο πίσω, σε μια ζεστή αγκαλιά… Ήταν απόγευμα, πριν λίγες μέρες, όταν με κέρασαν μια μουσταλευριά από ένα μικρό μίνι μάρκετ της γειτονιάς μου. Το φτιάχνει μια τοπική, οικογενειακή επιχείρηση. Δεν ξέρω αν ήταν η γεύση της, η υφή της ή η μυρωδιά του μούστου που με χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά. Πάντως, δεν ήταν ούτε τόσο νόστιμη ούτε τόσο όμορφη (εξωτερικά) όπως ήταν η δική της. Ξαφνικά βρέθηκα αλλού. Σαν να γύρισα πίσω, πολλά χρόνια πριν. Εκεί, στο χωριό… Στην αυλή της γιαγιάς, της δικής μου της λεβέντισσας. Με το χώμα να μυρίζει φθινόπωρο και τα τζιτζίκια να έχουν πια σωπάσει. Με τα ρούχα πλυμένα στο πλυσταριό και έπειτα απλωμένα στο  σχοινί και το πατητήρι γεμάτο σταφύλια που μας περίμεναν υπομονετικά. Κι όλα αυτά πλαισιωμένα με τη μυρωδιά του ασβέστη όταν ασβέστωνε το σπίτι της. Η εποχή του τρύγου… Αχ, αυτή η εποχή πόσο γρήγορα πάντ...