Nέο Διαδικτυακό Δρώμενο - Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας - Η Βρύση «Μαυρομαντήλα»

Καλημέρα, εκφραστικοί μου φίλοι! Ελπίζω να σας βρίσκω καλά. Υπάρχει χώρος και όρεξη για ένα ακόμη καλοκαιρινό διαδικτυακό δρώμενο στη γειτονιά μας; Νομίζω πως ναι! 😉

Ελάτε λοιπόν να σας παρουσιάσω τη δική μου ιδέα, η οποία εύχομαι να μην σας μπερδέψει, αλλά αντίθετα να σας βάλει στη διαδικασία της συμμετοχής και του μοιράσματος — η οποία, φυσικά, είναι ανοιχτή και αφορά όλο το καλοκαίρι. Εύχομαι να την απολαύσετε!

Το concept είναι απλό:

🌞 Καλοκαιρινός Θησαυρός: Τα Κρυμμένα Σημεία της Γειτονιάς μας 🌿

Έχεις κάποιο αγαπημένο, κρυφό σημείο στη γειτονιά που λίγοι γνωρίζουν; Εκείνη τη γωνιά που σε μαγεύει, το μικρό μονοπάτι που ανακαλύπτεις στα καλοκαιρινά σου περπατήματα ή το μυστικό μέρος με την πιο όμορφη θέα;

📸 Μοιράσου μαζί μας μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα τραγούδι ή ήχο που στο θυμίζει, μια ιστορία ή μια σύντομη περιγραφή. Αν θέλεις, πρόσθεσε και οδηγίες για να το βρούμε κι εμείς!

Ας φτιάξουμε μαζί έναν χάρτη με τους μικρούς θησαυρούς που κρύβει η γειτονιά μας — να τα ανακαλύψουμε, να τα αγαπήσουμε και να τα ζωντανέψουμε όλοι μαζί!

Ας κάνω λοιπόν την αρχή, και όποιος εκφραστικός νιώσει το κάλεσμα… ας προσέλθει.

Εγώ θα ταξιδέψω με τη μνήμη πίσω στην παιδική μου ηλικία, και θα σταθώ σ’ ένα σημείο του χωριού που δεν υπάρχει πια. Μια παλιά πέτρινη βρύση, η οποία εδώ και χρόνια έχει χαθεί — γι’ αυτό και δεν μπορώ να σας τη δείξω με φωτογραφία.

Θα προσπαθήσω όμως να τη μοιραστώ μαζί σας με τον μόνο τρόπο που μου απομένει: με τη γραφή.

Και για να της δώσω ξανά ζωή, θα φτιάξω κι έναν μικρό μύθο — μια ιστορία βγαλμένη απ’ το μυαλό μου και ποτισμένη με λίγη αλήθεια, λίγη φαντασία, και πολλή αγάπη.

Ο Καλοκαιρινός Θησαυρός μου:  Η Βρύση «Μαυρομαντήλα».

Τα καλοκαίρια του παιδικού μου χρόνου ήταν γεμάτα ανακαλύψεις, παιχνίδια και μυρωδιές που ακόμα ζωντανεύουν μέσα μου. Ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου σημεία στο χωριό υπήρχε μια παλιά, πέτρινη βρύση — όχι ακριβώς γνωστή, μα ξεχωριστή για μας, τα παιδιά. Τη λέγαμε «Μαυρομαντήλα».

Ήταν μια πετροχτισμένη γούρνα, πνιγμένη μέσα στα χόρτα, χτισμένη λίγο πιο κάτω από το πατρικό μου, πάνω ακριβώς απ’ το ποτάμι. Το νερό κυλούσε αθόρυβα και καθαρό, αλλά δεν το πίναμε — όχι επειδή δεν γινόταν, αλλά επειδή μας είχαν πει να μην το αγγίζουμε. Κουβαλούσε κάτι ιερό, κάτι παλιό, και μας είχε μείνει αυτή η αίσθηση πως η Μαυρομαντήλα κρύβει μυστικά.

Πάνω από τη βρύση υπήρχε μια πέτρινη οροφή, χτισμένη γερά σαν μικρή στέγη. Ήταν το καταφύγιό μας. Τα παιδιά της γειτονιάς ανεβαίναμε εκεί, ξυπόλητα, και παίζαμε για ώρες. Όχι μόνο παίζαμε — χορεύαμε κιόλας. Στριφογυρίζαμε γελώντας πάνω στις πλάκες, με τον ήλιο να χαϊδεύει τις σκιές μας. Ήταν σαν σκηνή θεάτρου, σαν πλοίο σε ταξίδι, σαν σαλόνι παραμυθένιο φτιαγμένο μόνο για μας. Από κάτω, το ποτάμι τραγουδούσε, κι από γύρω το φως έμπαινε μέσα απ’ τα φύλλα και έφτιαχνε δαντελωτά σχέδια στις πέτρες.

Ακόμα και σήμερα, που η βρύση δεν υπάρχει πια, η Μαυρομαντήλα μένει ζωντανή μέσα μου — σαν θησαυρός καλά φυλαγμένος σε συρτάρι παλιών καλοκαιριών.

Και κάποτε, λέγανε κι έναν θρύλο...

Δεν τον θυμάμαι ολόκληρο. Ήμουν παιδί, κι ό,τι έπιανα απ’ τις κουβέντες των μεγάλων το έντυνα με εικόνες. Όμως μου έχει μείνει — και σήμερα, θα τον φτιάξω όπως τον φαντάζομαι:

Λένε πως κάποτε, στα παλιά χρόνια, ζούσε στο χωριό μια γυναίκα όμορφη, ήσυχη, που όλοι την έβλεπαν πάντα ντυμένη στα μαύρα. Δεν ήταν γερόντισσα — νέα ήτανε, μα δεν την άκουσε ποτέ κανείς να γελά. Τη φώναζαν Μαυρομαντήλα, γιατί πάντα φορούσε μαύρο μαντήλι σφιχτά δεμένο γύρω απ’ το πρόσωπο.

Κανείς δεν ήξερε πού έμενε ακριβώς. Όμως κάθε δειλινό, την έβλεπαν να κατεβαίνει προς τη βρύση. Καθόταν εκεί, σκυμμένη, με τα χέρια βουτηγμένα στο νερό. Κάποιοι έλεγαν ότι έκλαιγε, άλλοι ότι τραγουδούσε κάτι σαν νανούρισμα — μόνο για το νερό. Έλεγαν πως είχε χάσει παιδί. Άλλοι πως την είχαν αφήσει οι δικοί της και είχε καταφύγει εκεί. Κανείς δεν ήξερε με σιγουριά.

Μια νύχτα, λένε, δεν ξανάρθε. Κι από τότε, το νερό της βρύσης έγινε πιο κρύο, πιο ήσυχο, σχεδόν σαν να μην ακούγεται. Και κανείς δεν το έπινε πια.

Κάποιοι πίστευαν πως το νερό κουβαλούσε τα δάκρυά της, κι όποιος το δοκίμαζε θα πονούσε — όχι σωματικά, αλλά ψυχικά. Άλλοι έλεγαν πως η Μαυρομαντήλα δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Πως είναι το πνεύμα του τόπου. Κι όταν τα παιδιά χορεύουν εκεί, πάνω στη στέγη της βρύσης, χαμογελά σιωπηλά και τα ευλογεί. Πως εκεί που κάποτε πένθησε, τώρα χαίρεται που ακούει ξανά γέλια.

Κι έτσι — ίσως άθελά μας — εμείς, τα παιδιά, κρατούσαμε την ισορροπία: ανάμεσα στη μνήμη και τη ζωή, στη λύπη και τη χαρά.

Η βρύση μπορεί να χάθηκε, μα ο τόπος δεν ξεχνά.

 

Εκφραστικοί μου,
ελπίζω να κατάφερα, πάνω-κάτω, να σας δείξω πώς φαντάστηκα αυτό το καλοκαιρινό δρώμενο και να σας κίνησα λίγο την περιέργεια ή τη διάθεση να συμμετάσχετε.

Θα χαρώ πάρα πολύ να σας διαβάσω και να ανακαλύψουμε όλοι μαζί μικρούς κρυμμένους θησαυρούς — είτε με λέξεις, είτε με εικόνες, είτε με μυθοπλασίες και αναμνήσεις.

📬 Όσοι ενδιαφέρεστε να συμμετέχετε ή να ενημερώνεστε κάθε φορά που ανεβαίνει νέο κείμενο, αφήστε ένα σχόλιο από κάτω για να σας προσθέσω σε ομαδικό mail — όπως κάναμε και σε προηγούμενα δρώμενα.

Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την εικόνα που έφτιαξα για το δρώμενο αυτό αλλά να βάλετε και δικές σας. 

Σας φιλώ και σας εύχομαι τα καλύτερα — και πολλά, πολλά καλοκαιρινά ταξίδια μέσα από τις ιστορίες μας. 🌞

 

Με αγάπη,

Κική